Spor o pravilnost nazvy “Slovjanje”, či “Slavjanje” trva od rokgodov, ne toliko v gromadje językovjedcov i historikov, ale takože nezavistnyh učonyh i komentatorov, a nasilily sę one nedavno za djelom vozrostu zainteresovanja sę Slovjanščiznom.

Kratko predstavjam tutoj dyskusijų na temat i argumenty obu versji pohodženja slov “Slovjanje” i “Slavjanje”, hoti ostatečno sam uvažam, iže one sųt sinonimami i tako napravdų ne imaje po čto dyskutovati, kogdy “slava” to efekt slavjenja, to znači govorenja dobryh slov na dany temat.

Naši predkovje byli vladcami slov i propagatorami vjedy (Vedunami > Vendami), a slavų zdobyli ne toliko v boju, ale takože za sposobnost do nazyvanja vsečtogo na okolo, znajomosti astronomičnyh i prirodničih zjavjenj, razumjenje i prekladanje djel, o ktoryh inne neslovjanske narody ne imaly pojętja (vjedy).

Slova ključ: Slovjanje, Slavjanje, Venedovje, Vendovje, Vandalovje, Venetovje, Lehovje, Lehiti, slovjanofilstvo, ljuboslovjanstvo, etimologija, etnonimy

Vvedenje

Klaudjuš Ptolemeuš v II vjeku našej ery v djelu Geografija (iz starogrečskogo. Γεωγραφικὴ Ὑφήγησις, Geographike Hyphegesis, iz latiny. Explicatio geographica), znanom tož jako “Geografična nauka”, či tož “Vstųp do geografiji”, užil on nazvy Souobenoi (gr. Σουοβενοι) dlja označenja plemjon, ktore byly nedaleko Volgi (iz latiny. Rha). On pisal tož o Venetah, Gitah, Galindah i Sudinah (Sudinoi) – prezvanyh jako Jaťvęgi (Sudavija to jest jedno iz imjon Jaťvęgov).

Jestli zapis “ou” v nazvy “Souobenoi”, podanym prez Ptolemeuša, označa fonetično glaskų, ktora jest nedaleka do anglijskogo “w”, a grečska bukva “β” može byti čitana jako “v”, to toj nazvų treba čitati jako “Slovenoji”. Zato možemo prijęti, iže jest to najstarši znany zapis nazvy “Slovjanje”, podobnoj do “Sloveni”.

Pomimo togo spor ne imaje konca, navet v gromadje slovjanofilov, či povinno sę uživati nazvy “Slovjanje”, či “Slavjanje”? Sųt glasy, ktore govorųt, iže “Slavjanje” to naša rodima nazva, jako imę našego narodu, ktora vystųpovala až do XIX vjeku. Inni govorųt, iže u Bjelskogo i Kromera (v XVI/XVII vjeku) vystųpuje nazva “Slovjanje”, ktora imaje byti rodimom i najdavnjejšom nazvom našego narodu.

O čto toči sę spor?

František Sjarčinski v svojim djele iz 1828 rokgodu pytal: “To znači Slavjanami abo Slovjanami” zvati sę točno povinni my jesmo?

Podvaža pri tom argumentacijų Ludvika Šluzera, ktory odkydaje pohodženje slov Slovjanje, ktori nazyvjųt sę od: “slova”, či od “slavy”, argumentuje on to tom, iže ne imaje v tyh slovah bukvy “n”, ktora jest v toj diskutovanoj vlastnoj nazvje innyh slov, ktore imajųt pretjež glaskų “n”, jako “slavny”, či “slavjony”, a ja dodalbym tutoj takože slovo: “slovny”.

Sjarčinski popjera versijų “Slavjanje” poprez pritačanje historičnogo zapisu z bukvom “a” uživanogo prez ražnyh avtorov v Evropje, jako na primjer “Slavia – Slavja” krajina/zemja, v ktoroj žijųt Slovjanje.

Nestor užival formy “Slovenja”, čto Sjarčinski preklada na mjestovom zmjanų bukvy “a” na bukvų “o”. Uvaža on, iže “Slavjanje” jest točnjejšom nazvom zato, iže više pohodženj vključa etimologijų zo “slavom” než z “językem”. Jednak inni učeni objasnjajųt, iže nazva slova “Slovjanie” može značiti ljudi, ktori govorili medžu sobom, v pretivnje do Nemcov (ne mov – ljudi, ktori ne govorųt, jako Slovjanje).

Sjarčinski v podkresnuje, iže nazva “Slovjanje” ne pohodi od latinskogo slova: “sclavus” (preklad: nevolnik). V dalših čęstjah, citujųc innyh učonyh, privoluje on argumenty, ktore vspjerajųt važnost slova: “slava” v kulture predokov i vyvodi zvęzoki medžu nazvom: “Slavjanje”, a innymi slovami, jako na primjer “slavoslovje” (pohvalnom pjesnj) i slovo “slava”.

Avtor prekladanogo artikulu iz polskogo języka na medžuslovjanski (slovjanski): Tomaš Kosinski

Prekladal na medžuslovjanski (slovjanski) język: Ernest Prušinski

Link do neskracanoj versiji artukulu v polskim języku jest tutoj: https://www.researchgate.net/…/369110302_%27Slowianie…