Prawdy nie da się ośmieszyć ani zakrzyczeć, czyli kilka słów o poradniku M. Napiórkowskiego o tym, jak walczyć z turbosłowianami
Marcin Napiórkowski, autor książki "Turbopatriotyzm", swego czasu na swej stronce "Mitologia współczesna" umieścił poradnik jak walczyć z turbosłowianami.
Mimo, że z badań wyszło, iż w dyskusji na temat różnych kontrowersyjnych teorii najskuteczniejsze są racjonalne fakty, to on poleca drugie rozwiązanie, nieco mniej skuteczne, ale fajniejsze według niego, czyli ośmieszanie.
W swoim artykuliku nie podaje, że to stara metoda propagandy, w tym mistrza Goebelsa. Nie zauważa też, że tak zwani "misjonarze obrony nauki" nie umieją zazwyczaj podawać racjonalnych argumentów, czy faktów, ale najczęściej przytaczają skompromitowane przez inne dyscypliny historyczne dogmaty naukowe, jak teoria allochtoniczna czy pustki osadniczej.
A metoda ośmieszania nadal jest skuteczna, pytanie tylko czy jest fair. Często też nie kończy się na śmieszkowaniu, ale wulgarnych wyzwiskach. Tylko wczoraj na grupie Raki pogaństwa... wyzwano mnie od "gówien", "debili", "świrów" i grożono "spuszczeniem wpierdolu". To typowe narzędzie obrony turbogermańskich kłamstw. Dlatego postanowiłem napisać o tym zjawisku parę słów.
Gdy parę lat temu jeden z blogerów zajmujący się na co dzień fryzjerstwem psów, nazwał Bieszka "debilem historycznym", wielu młodych ludzi bez żadnych osiągnięć, a co gorsza przyszłości, zauważyło, że nawet będąc nikim, dzięki hejtingowi można zaistnieć i zdobyć sobie poklask, a nawet uznanie "misjonarza nauki". Co więcej, nie ponosi się za to żadnych konsekwencji, jest to szybka i bezkosztowa metoda kompensacji swoich kompleksów.
Tutaj kolejny specjalista od beki z Lechitów próbuje nauczać, niczym wspomniany Goebels, jak ośmieszać swoich oponentów. Mądrzy ludzie się na to nie nabiorą, ale nieświadomi mogą przyjąć takie negatywne postawy, które przeniosą do powszechnej dyskusji i życia, czego efektem będzie wzrost wzajemnej agresji między ludźmi w sprawach, o których można normalnie porozmawiać.
Nie musimy się zgadzać w wielu kwestiach, ale można się szanować i trzymać poziom. Napiórkowski, Wójcik, Miłosz czy Żuchowicz namawiają jednak do walki. Niektórzy z nich jak bloger Seczytam są mistrzami chamskich zaczepek i wulgarnych wyzwisk, inni jak Wójcik z Sigillum Authenticum posługują się drwinami i manipulacją faktami, a Żuchowicz otwarcie kreuje się na mistrza ironii, choć bardziej przypomina to mało inteligentną szyderę. Ten ostatni jako chyba jedyny fan hejtu prowadzi jakieś własne badania. Reszta zazwyczaj nie ma z nauką nic wspólnego.
Wszyscy ci hejterzy, udający naukowców, nie rozumieją też czym się różni krytyka od krytykanctwa. Ośmieszają bowiem tezy i ich zwolenników nie przedstawiając żadnych własnych osiągnięć w danej dziedzinie. Co najwyżej ograniczają się czasem do podania ogólnie znanych dogmatów naukowych, które im wtłoczono do głów w czasie procesu edukacji.
Efekt jest taki, że praktycznie nie ma już w sieci rozmowy między allochtonistami i autochtonistami, czy turbogermanami a turbosłowianami, ale wojna na wyzwiska. Czemu ma to służyć? Ci, co znają historię powinni wiedzieć.
Warto jednak przeczytać ten artykuł o charakterze "poradnika dla młodych hejterów", by nie dać się prowokować i zidentyfikować tego typu zachowania, czemu wielu będzie zaprzeczać.
Pamiętajmy jednak, że prawdy nie da się ani ośmieszyć, ani zakrzyczeć.
Tomasz J. Kosiński
01.12.2019
