10 bzdurnych argumentów histmagów, że Imperium Lechitów nie istniało

Stykasz się z opowieściami o „Lechitach”, których zakłamaną przez Kościół, Niemców i złych naukowców historię trzeba przypomnieć? Oto 10 argumentów, przytoczonych przez blog histmag.org (https://histmag.org/10-argumentow-ze-Imperium-Lechitow-nie-istnialo-TLDR-15840/1), które miały udowodnić, że Imperium Lechitów nie istniało.

Na podstawie lektury histmagowego paszkwilu widać, że komuś naprawdę zależy, by robić z nas idiotów pod płaszczykiem nauki. Historyczni magicy wszędzie dopatrzą się niższości cywilizacyjnej Słowian, podważą istnienie słowiańskich wierzeń, świątyń, posągów, zaprzeczą używaniu przez naszych nieochrzczonych przodków jakiejkolwiek technologii, komunikacji, czy też pisma. Na celownik wzięli sobie też ostatnio ideę Wielkiej Lechii, która kłuje ich w oczy swoją popularnością i perspektywami rozwoju. Nie mogą zrozumieć, jak to się mogło stać, że mimo wysiłków całej grupy zaangażowanych osobników wpływu, trzymających w ryzach monopol na „prawdę historyczną”, w Polsce nie wiedzieć kiedy i jak nastała moda na szukanie wiedzy o naszych korzeniach i dziedzictwie, a tym samym następuje przebudzenie z letargu niewiedzy, ignorancji i zakłamania.

„Turbogermanie”, „Antylechici” – to niechlubny fenomen polskiego Internetu, przenikający również do innych środków przekazu. Mówiąc w skrócie, opiera się on na przekonaniu o nie istnieniu przedchrześcijańskiego państwa (imperium) lechickiego (prapolskiego), którego historia została zapomniana w wyniku działań wrogów (m.in. Watykanu, Niemców, Żydów) i która powinna zostać odkłamana. Zwolennicy tego poglądu, świadomie lub nie, w sposób swobodny i nienaukowy traktują źródła historyczne, wyolbrzymiają interpretacje naukowe, a nierzadko fabrykują przekazy.

Działania takie są szkodliwe dla wiedzy historycznej, należy więc na nie odpowiadać. W serwisie Histmag.org publikowane są artykuły dotyczące rzekomych fałszerstw związanych z „Wielką Lechią”, kronik średniowiecznych, historii ziem polskich w I tysiącleciu n.e., czy początków państwa polskiego, które mają na celu utrzymywanie społeczeństwa w błogiej niewiedzy i przekonaniu o wyższości cywilizacyjnej świata łacińskiego i kultury germańskiej.

10 argumentów najczęściej wysuwanych przeciwko Wielkiej Lechii, które jednak ją tylko uwiarygadniają:

1. Przedchrześcijańska historia Polski: oczywiście, nie jest prawdą, że historia Polski (rozumiana potocznie) zaczęła się w 966 roku, w momencie chrztu Mieszka I. Polanie i przedstawiciele innych plemion polskich nie „zeszli z drzew” po to, by się ochrzcić. Wcześniej tworzyli oni nie klasyczne imperium, choć i takie określenia znamy z historiografii, ale raczej Unię Lechicką, czyli strukturę polityczną o charakterze federacyjnym z ustrojem demokratycznym (gminowładztwo wiecowe), zdecentralizowanym (władza rodów wybierających na czas wojny księcia), samoorganizującym (pospolite ruszenie) i otwartym (wolność i tolerancja).

Badania archeologiczne pokazują, że znacznie wcześniej niż w IX wieku – jak nam to niektórzy wmawiają – na dużą skalę zaczęły się na ziemiach polskich pojawiać grody, co wiąże się z rozwojem społecznym, wytwarzaniem się elity, wzrostem nierówności czy powstawaniem „organizacji wodzowskich”. Mamy więc do czynienia z procesem, nie zaś zero-jedynkową alternatywą, a proces ten osiągnął apogeum w okresie upadku Imperium Rzymskiego, scentralizowanego, zamkniętego, niedemokratycznego i niewydolnego organizacyjnie na dłuższą metę, jak się okazało.

2. Starożytne nazwy plemion: w źródłach rzymskich (Pliniusz Starszy, Klaudiusz Ptolemeusz, Tacyt), a potem Getice Jordanesa pojawia się nazwa plemienia „Wenetów”, co potwierdza ciągłość organizacji plemiennej na tym terenie i może świadczyć o tym, że Rzymianie znali Unię Lechitów, którą można utożsamiać ze starożytną Lechią. Pomijając sprawę szczegółowości wiedzy na temat Wenetów, ważnym problemem staje się możliwość „dziedziczenia” nazwy przez różne plemiona. W naszym przypadku potwierdzeniem kontynuacji i zmiany etnonimu tej samej grupy etnicznej jest chociażby nazywanie jeszcze dzisiaj zachodnich Słowian w języku niemieckim Wenden, a w ang. Wends.

Jeszcze nie tak dawno ze względów politycznych próbowano z Wendów na siłę zrobić Germanów lub Celtów, ale w obliczu dowodów naukowych z innych dziedzin, mało kto już dzisiaj – poza internetowymi pieniaczami – próbuje forsować te pseudonaukowe teorie o nazistowsko-rasistowskim zabarwieniu mówiące o pojawieniu się Słowian w VI wieku n.e. i nagłym zniknięciu Wenedów, o których Jordanes wyraźnie pisał, że są odłamem Sklawinów, podobnie jak Antowie.

3. Lechicka haplogrupa: badania DNA, zwłaszcza specyficznych genów, tworzących haplogrupy, dają szansę na nowe ustalenia na temat przeszłości populacji zamieszkujących ziemie polskie. Mogą one odegrać szczególnie ważną rolę w rozstrzygnięciu odwiecznego sporu o pochodzenia Słowian między allochtonistami (zwolennikami hipotezy o „przybyciu” Słowian na ziemie polskie znad Dniepru) i autochtonistami (zwolennikami hipotezy o wyłonieniu się Słowian na obszarach nad Wisłą z istniejącej tu wcześniej populacji). Jest już sporo wyników z tych badań i naukowcy tacy jak prof. T. Grzybowski, Klyosow, Tomezzolii, Underchill i inni jednoznacznie stwierdzają, że Słowianie są ludnością autochtoniczną i przynajmniej na terenie Odrowiśla bytują od co najmniej 7000 lat. Haplogrupę R1a1 (Y-DNA) w nauce nazywa się ario-słowiańską, a R1a1a7 – prapolską (lechicką).

4. Garnki i geny nie mówią o etnosie: to ostatnie porzekadło spanikowanych historyków, którzy próbują dyskredytować dorobek innych dziedzin naukowych ślepo wierząc w źródła pisane. Można ich zapytać, jakie źródła historyczne mamy z epoki lodowcowej o dinozaurach albo o życiu Jezusa z czasów jego istnienia – akt urodzenia może, relacje świadków, kroniki? Wszystko co mamy to źródła najwcześniej spisane 100 lat po śmierci Jezusa, a w przypadku dinozaurów – wyniki prac geologów, archeologów, klimatologów itp. rekonstruujących życie na ziemi w okresie przedhistorycznym.

Na histmag.org czytamy, że wnioskowanie archeologów pokazuje kultury archeologiczne: grupy charakterystycznych przedmiotów, sposobów budowania domów czy obyczajów pogrzebowych. Genetycy z kolei pokazują profil genetyczny konkretnego człowieka i na tej podstawie wyodrębniają populacje o podobnych haplogrupach. Ani od jednych, ani od drugich nie dowiemy się niczego konkretnego o władcach danej społeczności, języku, kulturze, organizacji społecznej i tym podobnych kwestiach, które mogłyby potwierdzać istnienie Wielkiej Lechii.

Możemy dodać, że wychodząc z tego założenia, to ani o Imperium Rzymskim, ani Świętym Cesarstwie czy Bizancjum też się według historyków nie dowiemy z takich źródeł. Oczywiście tylko dokumenty z epoki, jakiej dotyczą wydarzenia, mają być wiarygodne. Rzecz w tym, że często takich dokumentów brak i należy się posiłkować innymi dyscyplinami. Tak zrekonstruowano nie tylko historię Lechii, ale też innych państw i narodów.

5. Opowieści mityczne: polskie kroniki, zwłaszcza kronika Wincentego Kadłubka, zawierają opisy kontaktów Lechitów i ich zwycięstw w bitwach z wielkimi bohaterami starożytności, m.in. Aleksandrem Macedońskim i Juliuszem Cezarem. Opisów te stanowią materiał do badań nad przeszłością Lechitów. Polskie kroniki zgodnie podają nazwy Lech, Lechici, Lechia, co oznacza, że była to nazwa rodzima. W obcych źródłach spotykamy inne nazwy, jak Wendland, Wandalia, Sarmatia, itp., co jest normą, u nas nikt nie pisze przecież Deutschland, tylko Niemcy, czy to się tymże niemym Niemcom podoba czy nie.

6. Fałszywe rodowody: czasem tworzono genealogie sięgające daleko wstecz i udowadniające, że monarchowie i wielkie rody szlacheckie wśród swoich przodków mają wielkich bohaterów i uczestników wydarzeń historycznych. Tworzyły one legendy rodowe, budując tym samym tożsamość rodziny oraz jej prestiż na zewnątrz. Jednym z takich fałszerzy był Przybysław Dyamentowski, którego posądza się o sfałszowanie Kroniki Prokosza. Jednak nawet jak odrzucimy informacje z tego podejrzanego rękopisu to i tak mamy całą masę przekazów mówiących o istnieniu Lechii i Lechitach jako przodkach Polaków.

Poczet władców Polski z Jasnej Góry – potwierdza, że przekonanie o istnieniu dłuższej „listy władców”, jeszcze sprzed czasów Mieszka I, był także obecny w kręgach kościelnych. Jasnogórski poczet jest artystycznym przykładem istnienia tożsamości narodowej i wiary w istnienie Królestwa Polskiego na długo przed chrztem w 966. W czasach zaborów i germanizacji zmieniono nam historię, napisano nowe książki i snuto pokraczne teorie o wyższości cywilizacyjnej Niemców nad Słowianami, ale obraz pozostał w zaułkach klasztoru i świadczy, że jeszcze do niedawna dla polskiego Kościoła Lech nie był postacią bajeczną a historyczną.

7. Kronika Prokosza: Historycy twierdzą, że prace Dyamentowskiego mogą być mistyfikacją. Moim zdaniem, nawet jeśli się z tym zgodzimy, to i tak można znaleźć w tych tekstach wiele ciekawostek, gdyż kompilator pracował z różnymi wiarygodnymi kronikami i źródłami. Nie wszystko z pewnością co jest w rękopisie jest zmyślone, o czym pisał nawet Lelewel zachęcając do badań tego tekstu. Jak wcześniej jednak wspomniano, nawet po odrzuceniu Kroniki Prokosza jest wystarczająco dużo innych przekazów mówiących nam o przedchrześcijańskiej historii Polski. Robienie więc z tego odkrycia jakiegoś koronnego dowodu jest nieporozumieniem.

8. „Lechia” w Piśmie Świętym: słowo „lech”, oznacza „Pan”, w różnych językach i tekstach. Nazwa ta pojawia się nawet w 2 Księdze Samuela i Księdze Sędziów, gdzie jest mowa o miejscu o nazwie „Lechia” (dokładnie „Lechi”). Niektórzy twierdzą, a inni za nimi bezmyślnie powtarzają, że w języku hebrajskim słowo „lechi” oznacza „szczękę”, a miejsce starć z Filistynami to po prostu „Wzgórze Szczęki”, bo tak niby przetłumaczono te słowa w Biblii. Z tego co mi wiadomo, to szczęka po hebrajsku to  ת ס ל, a to wcale nie czyta się jako „lechi”. Należałoby wskazać to słowo w oryginalnym rękopisie i przyjrzeć się jak było tłumaczone. Zresztą i tak moim zdaniem nie ma tu mowy o Lechii jako państwie Słowian, ale o co najwyżej „Wzgórzu Pana”. Robienie z tego jakiegoś koronnego dowodu na istnienie Lechii jest żałosne. Nawet jeśli Szydłowski w swoich odlotach plecie coś o Chaldejczykach i Biblii opisującej dzieje Lechitów, to traktowałbym to raczej jako skrajną opinię, a nie fundament dowodowy z top10.

9. Ario-Słowianie: Histmag.org nas tu straszy, że o Ariach pisano w III Rzeszy i za komuny u Sowietów. Jakoś widocznie nasi pseudohistorycy z histmag.org nie wiedzą lub celowo pomijają fakty, że językoznawcy, historycy i inni naukowcy są zgodni, że Ariowie to ludy indoirańskie, a więzi słowiano-irańskie też nie są czymś obcym w nauce, zarówno językowe (o czym pisało wielu lingwistów), jak też i religijno-kulturowe (o czym piszą religioznawcy, archeolodzy, antropolodzy i historycy). Ostatnio również archeogenetycy wykazali duże podobieństwo między ludami irańskimi i słowiańskimi (hp R1a1). Te wszystkie zbieżności to nie przypadek, ale potwierdzenia, że obie grupy mają wspólne korzenie. Ario-Słowianie nie są więc wymysłem reżimów, jak się próbuje nam wmówić, ale pojęciem powstałym na bazie interdyscyplinarnych badań. A tacy manipulatorzy jak Żuchowicz zamiast straszyć ludzi i zajmować się propagandą, powinni raczej douczyć się trochę.

10. Pseudo-nauka: To ma być bat na Lechitów, że ktoś ich nazywa pseudonaukowcami i próbując zdyskredytować porównuje do wyznawców płaskiej ziemi czy antyszczepionkowców. To typowe zagranie socjotechniczne. Naukowcy zawsze byli nastawieni wrogo do niezależnych badań podważających ich autorytet. Zwróćmy uwagę, że agresja ta jest skierowana także do kolegów akademików, którzy ośmielą się podważać tzw. oficjalną wersję historii. W naukowym dyskursie publicznym coraz częściej słyszy się ad personam, bo młode wilki polskiej nauki nie przebierają w słowach i obce im są podstawowe zasady kultury. Możemy zatem usłyszeć, że Norman Davis to niedouczony cudzoziemiec, M. Kowalski – sprzedał się Lechitom, P. Makuch – przekupił recenzentów, a B. Dębek nie jest historykiem tylko nauczycielem w wiejskiej szkole.

Dla naukowców ważniejsze wydaje się to kto jest kim, niż to o czym pisze. Stąd takie ubolewanie środowiska naukowego, że nie wiedzą zbyt wiele o Bieszku, bo trzeba znaleźć na niego jakieś haki, albo że nie historyk, albo, że agent, albo, że wariat tylko. A w ogóle to nawet nie ma go na Wikipedii. Ci szanowani uczeni zapominają o tym, że na Wikipedii jest cenzura, która nie dopuszcza do publikowania tam biogramów autorów uważanych są za nie „ency”, czyli „nie encyklopedycznych” (nie ma kogoś/czegoś w Encyklopedii, to i na Wiki się nie znajdzie). To młodzi adiunkci i doktoranci najczęściej są redaktorami Wiki i blokują co się da spoza oficjalnego nurtu nauki.

Ich promotorzy, profesorowie, o ile potrafią zażarcie dyskutować na temat kontrowersyjnych teorii swoich kolegów akademików, jak P. Urbańczyka (np. o pierwszych osadnikach na Islandii, którzy mieli być Słowianami, czy o przybyciu Piastów z Moraw), to z niezależnymi pasjonatami historii nie zamierzają oni publicznie polemizować. Obawiają się oni nobilitacji swoich oponentów, których próbują ośmieszyć, zastraszyć, zdemonizować, a co najważniejsze starają się im przypiąć łatkę agentów, oszołomów i niekompetentnych amatorów. Do dyspozycji mają armię młodych karierowiczów, którzy marzą o utrzymaniu stałej pracy na uczelni i parają się po godzinach hejterstwem, uprawianiem propagandy i podlizywaniem się swoim patronom naukowym. Prym tu wiodą właśnie blogi takie jak histmag.org, Seczytam, Sigillum Authenticum, piroman.org i inne. Te pseudohistoryczne strony z pozoru łączy historia, ale jest to raczej histeria i hejting wszystkiego co dotyczy Lechii i przedchrześcijańskiej przeszłości Polski oraz przodków Polaków.

Ale jak widać to rąbanie wikińskim toporem na oślep na nic się zdaje, bo miłośników Lechii przybywa z każdym nieudolnym atakiem na tę ideę, bo ludzie zaczęli interesować się historią, sięgają sami do źródeł i widzą, że ktoś nimi do tej pory manipulował, no bo czemu ktoś zmienia nazwy i zapisy kronik oraz pisze głupoty o dzikich Słowianach znad Dniepru, którzy jak bomba populacyjna pojawili się u schyłku starożytności w Europie.

I te 10 argumentów przeciwko Wielkiej Lechii przedstawione przez histmag.org na nic się zda, bo jak widać, po przedstawionej przeze mnie polemice, zasadności w nich nie ma zbyt wiele. Co więcej myślę, że jeszcze bardziej takie działania i prostackie teksty atakujące idee odkrywania prawdy, szacunku wobec dumnej przeszłości i tworzenia nowej, lepszej rzeczywistości, wypromują zapomnianą oraz przekłamaną historię Polski i Lechii, która nie jest alternatywną, ale odkrywaną i prawdziwą wersją zdarzeń.

 

Tomasz Kosiński

18.01.2018

Dodaj komentarz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.